W ślad za naszą publikacją
Tekst o jedynowładztwie w SDP wzbudził duże zainteresowanie Czytelników naszego portalu. Otrzymaliśmy słowa poparcia i kolejne ważne informacje, które wkrótce przedstawimy. Niektórzy członkowie Zarządu Głównego przysłali polemikę, którą w całości publikujemy.
Prezes z Notre-Dame
Członkowie Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, którzy składają wnioski o pomoc socjalną, czekają wiele miesięcy na rozpatrzenie prośby. Pomoc jest wstrzymywana z dziwnych powodów. Nie wszystkim udało się dożyć tego, żeby ktoś zajął się ich sprawą. Czy winne są procedury, czy może jednak ludzie?
Klub Publicystyki Kulturalnej SDP
Jedynowładztwo na Foksal
Wojtku będziemy pamiętali
Najlepszy amator świata


„Cudowna terapia” Daniela Glattauera to tytuł przewrotny, bo nie terapia jest cudowna, tylko uczucia, które bohaterowie odkrywają na nowo. I to nie jest jedyne odkrycie, które można zrobić wybierając się na ten mądry spektakl.
Austriacki pisarz i dramaturg nie jest w Polsce zbyt popularny. A szkoda, bo ten były dziennikarz (sic!) pisze świetnie. Właściwie samymi dialogami, nader błyskotliwymi. Paradoksalnie to również trudność, bo żeby jeden z partnerów mógł się „zahaczyć” o kwestie i powiedzieć swoją, to drugi partner musi tę kwestię podać dokładnie. Oprócz precyzji słownej w twórczości Glattauera zauroczyła mnie też znajomość ludzkich charakterów, które akurat konsekwentne nie są. Aktor ma u tego autora co grać. W gorszej sytuacji jest reżyser, bo w sztuce nie ma ani bogatej scenografii i nadmiaru rekwizytów, ani intensywnej akcji. Dramat rozgrywa się przede wszystkim w słowach – tylko tyle i aż tyle.
W przypadku spektaklu „Cudowna terapia. Komedia terapeutyczna”, który zobaczyłam w Promie Kultury Saska Kępa zdecydowanie AŻ TYLE.
Reżyser Dariusz Taraszkiewicz ominął wszystkie rafy, dzięki temu, że z szacunkiem podszedł do tekstu. Bez udziwnień i podpórek – nikt nie biega między rzędami, nie ma negliżu, przekleństw, ani sztuczek technicznych. Stonowana scenografia, i dobrze użyta muzyka są spójne i stanowią właściwą oprawę spektaklu,
W tych ramach toczy się akcja. Mamy – jak w klasycznym dramacie - jedność czasu i miejsca. Widzowie są świadkami sesji pary małżeńskiej, która przychodzi do psychoterapeuty, bo nie radzi sobie w związku. I to właściwie tyle, co mogę napisać o fabule, żeby nie odbierać czytelnikom przyjemności z obejrzenia „Cudownej terapii”.
Przyjemności tym większej, że gra aktorska w tym przedstawieniu jest najwyższej próby. Dominika Ostałowska w roli Joanny Dorek gra z całej trójki najbardziej organicznie. I chyba najszybciej przekonuje do swojej bohaterki publiczność. Już po kilku kwestiach wszystkie kobiety na widowni czują się jak Joanna Dorek, przytakują jej i śmieją się w głos. Pani Dominika prostymi środkami aktorskimi uzyskuje znakomity efekt, nie wychodzi ani na moment z postaci i utrzymuje sympatię widowni do ostatniej sceny. Z tym, że początkowe współczucie zamienia się z czasem w zazdrość.
Jej mąż – Walenty Dorek (w tej roli Marcin Kwaśny) ma bowiem wiele atutów. Z początku spięty, nie jet zachwycony, że musi dokonać wiwisekcji swoich słów i uczuć do żony. Bohater rozkręca się stopniowo. Marcin Kwaśny jest chyba jedynym aktorem na świecie, który całą złożoność kobiecej natury jest w stanie pokazać… mrugając powiekami! A to przecież dopiero początek, bo trwa szermierka słowna między małżonkami i specyficzna gra między panem Dorkiem, a psychoterapeutą (granym przez Artura Pontka). Wartki dialog (chwilami słowny ping-pong), mimika i mowa ciała, które im towarzyszą pokazuje, że czasem mniej znaczy więcej. Widzowie w skupieniu śledzą każdy ruch i gest. Przychodzi też moment na wzruszenie. Piękna scena między państwem Dorkami (autorami choreografii są Krzysztof Hulboj i Janja Lesar) zagrana tak, że każda kobieta na sali chciałaby być na miejscu Joanny.
Z rozmarzenia szybko trzeba się ocknąć, bo zakończenie sztuki jest przewrotne i zaskakujące. Dzięki temu Artur Pontek w roli psychoterapeuty może odejść od chłodnego profesjonalizmu i pokazać jego mniej spokojne oblicze.
Oby ten spektakl często gościł na scenie warszawskiego Promu i na wielu scenach impresaryjnych w Polsce. Ba, gotowa jestem zaryzykować tezę, że im więcej tak mądrych i dobrze zrealizowanych sztuk widzowie będą mogli zobaczyć, tym mniej potrzebni będą psychoterapeuci.
„Cudowna terapia. Komedia terapeutyczna”, tekst: Daniel Glattauer, tłumaczenie: Marek Szalsza, reżyseria: Dariusz Taraszkiewicz, obsada: Dominika Ostałowska, Marcin Kwaśny, Artur Pontek, scenografia i kostiumy: Dorota Kalitowicz, choreografia: Krzysztof Hulboj i Janja Lesar, muzyka Krzysztof Matysiak, produkcja: Fundacja SKENE pro Arte i Dom Kultury w Rawiczu.