Z ogromnym smutkiem przyjęliśmy wiadomość o śmierci redaktora Stefana Bratkowskiego, dziennikarza, wieloletniego prezesa Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. Za zasługi dla Stowarzyszenia, pomoc kolegom represjonowanym w stanie wojennym i reaktywowanie organizacji po 1989 r., otrzymał godność Prezesa Honorowego. Należał do Oddziału Warszawskiego SDP i jeszcze niedawno się z nami spotykał.

Stefan Bratkowski był dziennikarzem, prawnikiem, pisarzem, działaczem opozycyjnym. Urodził się 22 listopada 1934 r. we Wrocławiu. Ukończył prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim, a następnie był pracownikiem naukowo-dydaktycznym tego wydziału.

Od listopada 1956 pracował w redakcji „Po Prostu”, od stycznia 1957 – jako reporter. „Życia i Nowoczesności” (czwartkowego dodatku do „Życia Warszawy”), z którego w październiku 1973 z przyczyn politycznych został – wraz z trzonem zespołu – usunięty.

W latach 1971–1974 Stefan Bratkowski był również kierownikiem Pracowni Prognoz Rozwoju Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Informatyki. Pozostawał następnie do 1980 bez stałego zatrudnienia. Był autorem scenariuszy części odcinków serialu telewizyjnego „Najdłuższa wojna nowoczesnej Europy”.

Był inicjatorem ruchu na rzecz samorządu i działaczem społecznym. Jesienią 1980 został prezesem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. Stowarzyszeniem kierował też w podziemiu, kiedy zostało zdelegalizowane podczas stanu wojennego. Od 1983 do 1988 realizował jednoosobową samopowielającą się „Gazetę Dźwiękową”, którą uzupełniał piosenkami bardów oporu i rozpowszechniał w kilkuset egzemplarzach kaset magnetofonowych. Organizował pomoc represjonowanym dziennikarzom.

W 1988 wszedł w skład Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie. Brał udział w obrad plenarnych Okrągłego Stołu i podzespołu ds. stowarzyszeń.

W 1989 ponownie został prezesem SDP, funkcję tę pełnił do 1990, po czym został honorowym prezesem Stowarzyszenia.

Zawodowo był współorganizatorem i felietonistą „Gazety Wyborczej”, pisywał również w „Rzeczpospolitej” i „Computerworldzie”.

W 1991 brał udział w założeniu (razem z World Press Freedom Committee) Fundacji Centrum Prasowe dla Krajów Europy Środkowo-Wschodniej, pełnił funkcję przewodniczącego rady tej organizacji, a w 2007 stanął na czele jej zarządu.

Działał jako społeczny redaktor niezależnego portalu publicystycznego Studio Opinii. Wszedł w skład rady nadzorczej i następnie rady programowej Stowarzyszenia Pracowników, Współpracowników i Przyjaciół Rozgłośni Wolna Europa Imienia Jana Nowaka Jeziorańskiego. W latach 1997–2001 zasiadał w Radzie Programowej, a od 2002 w Radzie Konsultacyjnej Centrum Monitoringu Wolności Prasy.

W 2011 r. został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. W 1980 r. został laureatem Nagrody im. Adolfa Bocheńskiego, w 1990 r. Nagrody Kisiela. W 1998 otrzymał nagrodę PEN Clubu im. Ksawerego Pruszyńskiego, a w 2015 r. Superwiktora.

Dla znacznej części środowiska dziennikarskiego był niekwestionowanym autorytetem. Niech Odpoczywa w Pokoju!

Fot. Jacek Herok

tekst na podst. dostępnych informacji

Dorota Bogucka